بخشی از متن جايگاه آستانه مخاصمات مسلحانه غيربين المللي ذيل پروتکل الحاقي دوم :
سال انتشار : 1395
تعداد صفحات : 29
به دنبال شکل گیری ماده 3 مشترک کنوانسیون های چهارگانه ژنو در سال 1949 و پروتکلالحاقی دوم به این کنوانسیون ها در سال 1977, جامعه جهانی به مفهوم آستانه مخاصماتمسلحانه غیربین المللی, به عنوان مرز عبور از وضعیت هایی چون شورش و درگیری های پراکندهداخلی و ظرفیتی موثر در کاهش حقوق حاکمیتی و حتی پایان بخشیدن به صلاحیت انحصاریمحاکم داخلی دول محل وقوع مخاصمه, توجه نشان دادند. دول محل وقوع مخاصمه,به خصوص آن دسته از کشورهایی که بیش از دیگران خود را در معرض وقوع مخاصماتمسلحانه می دیدند, در طول کنفرانس های مختلف, هنگام طرح این موضوع, همواره تلاش خودرا به برجسته کردن اصول و موازین حاکمیتی و اولویت بخشیدن به صلاحیت محاکم ونهادهای قضایی داخلی معطوف کردند. در این میان تلاش کمیته بین المللی صلیب سرخ جهانیدر تنظیم و ارایه پیش نویس چهل و هفت ماده ای پیشنهادی خود به کنفرانس ژنو, به عنوانمفاد پروتکل الحاقی دوم, و تغییر چشمگیر آن پس از سه سال مذاکره, که نهایتا به شکل گیریمتن جدید در ظرفیت بیست و هشت ماده با بیانی متفاوت منتج شد, شایان توجه است. مقالهحاضر, ضمن توجه به تلاش های کمیته فوق و استخراج دیدگاه علمای علم حقوق و نهایتاپرداختن به ضریب اثربخشی آستانه جدید مخاصمات مسلحانه غیر بین المللی ذیل بند 1 ماده 1پروتکل الحاقی دوم در توسعه یا عدم توسعه حقوق بشر دوستانه, به خصوص کاهش یا عدمکاهش کشتار غیر نظامیان در طول این نوع مخاصمات, تلاش کرده در پایان تصویری روشن ازملاحظات حاکمیت محور کشورها به خصوص عدم تمایل دول محل وقوع مخاصمه به شناساییپروتکل الحاقی دوم ارایه کند.